Góry zajmują około jednej czwartej powierzchni Ziemi. Są ważnymi centrami różnorodności biologicznej, a rzeki biorące w nich swój początek zaopatrują w słodką wodę około połowę ludzkości. Na każdym kontynencie góry obejmują wiele ekosystemów, w których żyją unikatowe, występujące tylko tam gatunki, tzw. endemity, jak na przykład lamparty śnieżne i goryle górskie. Charakteryzuje je też duża różnorodność kultur tworzonych przez ludzi przystosowanych do wyzwań górskiego życia, która – oprócz zapierających dech w piersiach krajobrazów – przyciąga w góry coraz większe rzesze turystów.

Regiony górskie są szczególnie wrażliwe na degradację spowodowaną zarówno bezpośrednią presją człowieka, jak i zmianami klimatycznymi. Wycinanie lasów pod uprawy, rozwój osadnictwa i infrastruktury sprawiają, że na stromych górskich zboczach szczególnie łatwo dochodzi do erozji gleb i utraty siedlisk. Erozja i zanieczyszczenia pogarszają jakość wody w górskich rzekach, co wywiera także negatywny wpływ na tereny położone niżej. Zmiany klimatyczne zagrażają ciągłości zaopatrzenia w wodę na potrzeby rolnictwa, miast i przemysłu. Szybko rosnące temperatury zmuszają górskie gatunki, ekosystemy i zależnych od nich ludzi do przystosowania się lub migracji.

Odtwarzanie zdegradowanych ekosystemów górskich powinno odbywać się z uwzględnieniem skali całych krajobrazów. Rozwiązania oparte na przyrodzie, polegające np. na zwiększeniu powierzchni lasów, mogą chronić glebę, przywracać naturalny przepływ wody i chronić przed klęskami żywiołowymi, takimi jak lawiny, osuwiska i powodzie. Można planować infrastrukturę, taką jak tamy i drogi, w taki sposób, żeby uniknąć fragmentacji rzek i innych ekosystemów. Niektóre sposoby rolniczego użytkowania ziemi, takie jak agroleśnictwo, mogą się wiązać z większą odpornością na zmieniające się warunki pogodowe. Tradycyjna wiedza lokalnych społeczności może być istotnym elementem trwałego, zrównoważonego wykorzystania zasobów naturalnych.